Recapitulatie

Laten we even teruggaan naar Savalou, stel ik voor. Dat is een dorp 240 km ten noorden van Cotonou, waar de maan werkelijk precies midden voor de zon zou gaan hangen, vorige week woensdag. We arriveerden er de dinsdag ervoor. Toen we op de plaatselijke auberge afliepen, realiseerden we ons dat het nog even spannend zou worden. De herberg zat inderdaad vol, grotendeels als gevolg van een daar zojuist neergestreken Frans gezelschap van wetenschappers. De laatste kans op reguliere accommodatie was een hotelletje een stuk verderop. Daar was wel plaats.

De andere ochtend durfde ik niet uit het raam te kijken. Eenmaal buiten bleek het vrijwel helder. Bij een uitspanning richtten we ons observatorium in. De boodschap dat een blanke ergens eclipsbrilletjes aan het uitdelen was, had zich snel verspreid. Het werd steeds drukker. Er was al een flinke hap uit de zon, maar we wisten dat het nog mooier zou worden.

Op het moment supreme brak een oorverdovend gejoel los dat maar langzaam wegstierf. We genoten van een minutenlange voorstelling. Helemaal donker werd het niet, de corona was deze keer spectaculair helder. Alleen de krachtigste sterren lieten zich zien.

Ineens was de betovering voorbij. We dronken erop. Ieder ging zijns weegs, ook wij vertrokken na een tijdje.

Later die dag werd ik aangesproken door een jongen die ons achterna was komen rennen. Bij de kapper zat een heel gezelschap zich het hoofd te breken over het verschijnsel, vertelde hij. Of we een kleine toelichting wilden geven? Beurtelings beantwoordden Peter en ik de vragen die bija letterlijk op ons werden afgevuurd. Het werd een geanimeerde les. De kapper zelf was opgehouden met knippen. Druk gebarend met zijn schaar vroeg hij waarom uitgerekend in Afrika de zon verduisterd werd. Het antwoord dat elk continent van tijd tot tijd de klos is, stelde hem enigszins gerust.

Na drie kwartier namen we hartelijk afscheid van onze leerlingen. Een leuker vervolg op het Wonder hadden we niet kunnen verzinnen.