We zijn weer thuis

Die reis terug duurde hooguit wat lang, meer niet. Het is heerlijk om in Lybië over te mogen stappen, want dan weet je dat je daar gelukkig niet hoeft te wonen. Die Khadaffi mag dan op een afstand leuk overkomen, het is nog leuker als hij niet je baas is. Enge dictatuur, land zonder humor & bier, negers eruitgooien als het economische even tegenzit. Het lijkt Veenendaal wel.

De vlucht Tripoli-Brussel zat vrijwel vol. Vanwege mijn stoelnummer zat ik midden tussen twee dikzakken, van wie de een de hele tijd schilfertjes van z'n arm zat te krabben. Voor mij was een hele rij leeg, zag ik vlak voor de start. Ik glipte langs de dikzak aan de gangzijde en nam het risico van een late, mijn stoel claimende passagier. Die kwam gelukkig niet.

Vanaf Brussel reisde ik per trein. Niets is leuker dan reizen per trein.

Daarnet stond ik onder de douche. Voor het eerst sinds weken hoopte ik op warm water uit de douchekop. Terwijl ik de afgelopen tijd op zulke momenten dacht: 'Laat er water zijn. En laat het koud zijn.'